درسی از استاد کیوان ساکت ( توصیه برای پیشرفت در هنر )

سخن از استاد هنرمندی است که در شکوفه زار تار و سه تار شور و وجدی مضاعف آفریده ، گویی در آن جانی تازه دمیده است. اجراها و آثار فاخر و با شکوهی که زلالی نغمات و جملات را با خود دارد، شاخصهْ هنرمندی ست که پذیرای صیقلی شدن در گذر روزگار در مسیر کمال شده که با تمرین و ممارست سیری ناپذیر در کسب شیوایی و هرچه متعالی تر شدن بیانش، در قله ای رفیع ایستاده است .

توصیه و آموزه ای از ایشان در پی می آید تا برای کسانی که در مسیر هنر گام برمی دارند و به پیشرفت هنری خویش می اندیشند به کار آید ؛      

استاد کیوان ساکت :

اول این که ،  با  کار و تلاش  مستمر ، دانش و معرفت (شناخت) و توانایی خود را افزایش دهند. در  کنار  آن  بکوشند که از دنیای زیبا و شگفت انگیز  کودکی  دور  نشوند .

مثالی بیاورم ؛ از پیکاسو نقل می کنند که  :  « هنگامی که ده ساله بودم ، مانند روبنس  ( بزرگترین طراح دوره ی باروک ) می توانستم طراحی کنم ، ولی پنجاه سال طول کشید تا توانستم زندگی را از دریچه ی چشم یک کودک شش ساله ببینم » . میدانید چرا ؟ چون در دل پاک کودک جایی برای غرض ، کینه ، نفرت ، زشتی و محاسباتی که افراد با هم دارند نیست.

ذهن آماده و قلب زلال و شفاف او بدور از هرگونه پیش داوری ، قدرت دیدن زیبایی ها و شگفتی هایی را دارد که کسانی که خود را بزرگ می دانند ، از درک آن عاجزند . چنین نگاهی ، همراه دانش و توانایی است که می تواند در کنارتوانایی خلق کردن آفریننده ی آثار هنری جاویدان باشد .

نکته ی دیگر پرهیز از خودنمایی و منیت است . به مصداق :

 
                  نردبان این جهان ما و منیست     عاقبت این نردبان افتادنیست    

                هر که بالاتر رود احمق تر است      استخوان او بتر خواهد شکست       

چیزی برای هنرمند زیان بارتر از منیت و خودنمایی و بازاری شدن نیست و این است که آیینه ی دل هنرمند را تیره می سازد .

آخرین توصیه ی من سه چیز است : کار و کار و کار .